ตลาดเก่า ซึ่งนับเป็นการเจาะตลาดใหม่แห่งการท่องเที่ยวไทยในศักราชปัจจุบัน ที่นี่ไม่ได้เป็นแหล่งท่องเที่ยวแบบฉาบฉวย เปิดร้านขายของเก่าแบบม๊อคอัพ ที่เหมาสินค้ามาจากสำเพ็ง ประตูน้ำ จตุจักร รอคอยขบวนรถทัวร์ และกรุ๊ปถ่ายรูปให้มาเดินเล่นแล้วกลับบ้าน..แต่มันคือย่านโบราณ ที่มาปัดฝุ่น ปลูกต้นผักชีโรย..รองรับการท่องเที่ยว อย่างไรก็ตาม ความพิเศษและเสน่ห์น่าเย้ายวนชวนแวะของที่นี่ อยู่ที่การคงอยู่และขนาบข้างด้วยวิถีชาวบ้านในชุมชนจริง ๆ ไม่ได้เปิดพื้นที่สี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ให้คนนอก- คนกรุงเข้าเซ้งเช่าขายต่อ“ถนนยมจินดา” คือ ชัยภูมิแห่งเมืองระยอง เรือนไม้เก่ากับประตูเฟี้ยม ช่องลมติดพื้นขนาดใหญ่ กระเบื้องว่าว และบันไดไม้ลาดชัน คงจะทำให้พอเดาอายุอานามของอาคารกันได้ นอกจากชุมชนบ้านไม้แล้ว ถนนสายนี้ก็ยังเป็นที่ตั้งของตลาดสด ธนาคาร โรงหนัง อาคารพาณิชย์ต่าง ๆ ที่ยังคงถ่ายทอดวัฒนธรรมจากรุ่นสู่รุ่น เหลือร่องรอยของความรุ่งเรืองทางการค้าให้ได้เห็นบ้างอย่างชัดเจน เช่น โรงน้ำปลา “หลีฮวด” ที่สร้างขึ้นเมื่อปีพ.ศ. 2469 ซึ่งปัจจุบันกลายมาเป็นกรรมสิทธิ์ของคุณยายมาลี สวัสดิพานิช และเปิดเป็นร้านหนังสือธรรมมะ เครื่องนอน เช่นเดียวกับเซ่งฮั่วเฮงของเจ๊ลังที่นั่งปักเย็บถักร้อยที่นอน หมอนข้าง ยัดนุ่นด้วยมือให้เห็นกันจะ ๆ ไปเลย รวมไปถึงบ้านสัตย์อุดม ที่สร้างตั้งแต่ พ.ศ. 2463 โดยเจ้าของท่านแรกโป๊ง สัตย์อุดม หรือขุนศรีอุทัยเขตร์ แต่เดิมเคยเป็นทั้งโรงหนัง โรงสี อู่ต่อเรือ กระทั่งเปิดเป็นพิพิธภัณฑ์ในปัจจุบัน สำหรับชื่อ “ถนนยมจินดา” ก็เพราะเรือนของเจ้าเมืองระยองท่านสุดท้าย ตั้งตัวตระหง่านบนถนนสายนี้ ก่อสร้างมาแล้วเกือบ 80 ปี เจ้าของท่านแรกก็คือ พระศรีสมุทรโภคไชย โขคชิตสงคราม หรือท่านอิม ยมจินดาขอบคุณข้อมูลจาก http://www.tlcthai.com/travel/4633 และ BUDDY Magazine และขอบคุณรูปถ่ายสวยๆจาก http://www.tatgreenheart.com/archives/157 และ http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=nayrotsung&month=20-10-2010&group=1&gblog=118